+1
startaczerr 12 grudnia 2016 22:21
Pomysł na La Palmę pojawił się w czerwcu wraz z zakupionymi biletamy easyJet. Kosztowały 471 zł w obie strony dla 2 osób. Wylot z Berlina SXF o godz 12:05, przylot na La Palmę o 16:25.
Po wylądowaniu na lotnisku w Santa Cruz udaliśmy się na lotniskowy parking gdzie odebraliśmy kluczyki do wypożyczonego samochodu. Otrzymaliśmy Dacia Sandero, w opcji full-full z pełnym ubezpieczeniem. Samochód wypożyczaliśmy przez stronę ECR, samochód z wypożyczalni TopCar.

Ponieważ była już godzina 17 od razu ruszyliśmy na zachodnią stronę wyspy gdzie była nasza baza wypadowa. Po drodze zatrzymaliśmy się na chwilę na plaży w Los Cancajos i na Mirador el Time. Ponieważ były chmury plaża zrobiła przeciętne wrażenie. Nocleg w miejscowości La Punta rezerwowaliśmy przez Airbnb. Otrzymaliśmy skromnie wyposażony pokój (łóżko, szafa, stolik, lampka nocna), dostęp do łazienki i w pełni wyposażonej kuchni i ogrodu gdzie mogliśmy do woli częstować się rosnącymi owocami, w szczególności awokado, mango, bananami.

Drugiego dnia zaplanowaliśmy trekking szlakiem wulkanów. Z samego rana pojechaliśmy do Refugio el Pilar, tam zostawiliśmy samochód i ruszyliśmy na szlak.
Sam szlak nie jest wymagający, polskie Bieszczady mogą bardziej zmęczyć. Na początku szlak prowadzi przez sosnowe lasy które częściowo spłonęły w pożarze w sierpniu tego roku. Sam las widać że się odradza, z pozoru całkowicie spalone drzewo przy bliższym spojrzeniu można zauważyć że puszcza zielone igiełki, jednak trochę potrwa zanim znowu będzie zielono.


DSC_0161.JPG




DSC_0157.JPG




DSC_0158.JPG




DSC_0155.JPG



Droga jest przyjemna, wiedzie stopniowo pod górę, idzie się po dywanie sosnowych igieł. Mniej więcej na wysokości szlaku na Nambroque ścieżka wychodzi z lasu i wiedzie już odkrytym terenem. Widoki są księżycowe, grzeje słońce, ziemia ma czarno-miedziane barwy przez to też szybko się nagrzewa i oddaje ciepło, jest podwójnie gorąco mimo że temperatura to ok 25 st.


DSC_0084.JPG




DSC_0085.JPG




DSC_0093.JPG




Na szlaku nigdzie nie ma sklepików ani nawet imigranta sprzedającego butelki wody (dziwne ;-/) dlatego ważne jest aby mieć ze sobą naprawdę sporo wody i jedzenie. Po wyjściu z lasu nie ma gdzie się schować przed słońcem więc naprawdę warto mieć czapkę a już na pewno krem z wysokim filtrem.


DSC_0096.JPG




DSC_0101.JPG




DSC_0107.JPG



Jeśli chodzi o buty – my mieliśmy buty typowo trekkingowe i szczerze nie wyobrażam sobie żeby przejść szlak w „adidasach”. I nie dlatego że to nie jest możliwe, bo pewnie i w sandałach można byłoby się wybrać, ale najzwyczajniej szkoda było by mi butów. Kamyczki, z pozoru płaskie powierzchnie są naprawdę ostre, to tak jakby chodzić po pumeksie ale nie takim co można znaleźć w niejednej polskiej łazience tylko o nieregularnych i ostrych kształtach.


DSC_0112.JPG




DSC_0123.JPG



Szlakiem doszliśmy do Volcan Martin i stamtąd ruszyliśmy w drogę powrotną. Szlak biegnie dalej aż do Faro de Fuencaliente, z wulkanu Martin droga praktycznie biegnie ciągle w dół jednak ten odcinek sobie darowaliśmy z prostego powodu – nie mielibyśmy jak wrócić po samochód na Refugio el Pilar.


DSC_0131.JPG




DSC_0136.JPG



Planując przejście Ruta de los Volcanes trzeba pamiętać o tym że szlak kończy się i zaczyna w dwóch różnych miejscach oddalonych od siebie o 17 km szlakiem (El Pilar <-> Fuencaliente). Dodatkowo na El Pilar można się dostać tylko samochodem lub taxi, nie kursują tu żadne autobusy ani z El Paso ani z Santa Cruz. Koszt taxi to kilkadziesiąt EUR. Z Fuencaliente kursują autobusy w stronę Santa Cruz i El Paso. Jeśli chodzi o łapanie stopa z El Pilar – przyjeżdżają tu turyści którzy chcą wejść na szlak oraz osoby (turyści, tubylcy) którzy spędzają czas na campingu, większość turystów mieszka na wschodniej stronie wyspy (Santa Cruz) – jak ze wszystkim - można zaryzykować.
Co do samego szlaku – jest dobrze oznaczony, nie możliwości żeby się zgubić. Oprócz głównego szlaku są też szlaki "poboczne" albo wydeptane ścieżki. Często jest tak że główny szlak biegnie zboczem wulkanu omijając szczyty i wtedy warto wejść na taką boczną ścieżkę żeby zobaczyć coś więcej niż czarne zbocze wulkanu. W pierwszą stronę szliśmy „regulaminowo” i byliśmy chyba jedynymi ludźmi którzy tak szli. W drodze powrotnej korzystaliśmy z tych bocznych szlaków wchodząc na każdy wulkan i zaglądając każdemu do środka. Wycieczka zajęła nam praktycznie cały dzień. Wracając wpadliśmy na plażę w Tazacorte na zachód słońca. Plaża jest bardzo szeroka i piaszczysta a fale były ogromne.


DSC_0204.JPG



Trzeci dzień również poświęciliśmy na trekking. Z samego rana pojechaliśmy przez Tijarafe do Hoyo Grande i stamtąd bardzo krętą i wąską drogą na Roque de los Muchachos. Przy skręcie na Roque de los Muchachos w Hoyo Grande przy drodze stoi wielka tablica na której jest informacja czy droga jest otwarta czy zamknięta. Warto na to zwrócić uwagę bo potem pojawia się szlaban który w razie zamknięcia wjazdu jest opuszczony. Nie warto więc bezcelowo kręcić w górę jeśli będzie trzeba zwrócić na wąskiej drodze. Droga prowadzi stromo w górę pośród drzew z których spadają ogromne szyszki (chyba warto mieć ubezpieczenie samochodu), zakręty praktycznie o 360 stopni, może zrobić się niedobrze. Tą drogą mijając teleskopy wjeżdża się praktycznie na sam szczyt Caldery. Jest tam parking na kilkanaście samochodów, który do południa zapełnia się samochodami i autokarami więc reszta samochodów parkuje wzdłuż drogi. Parking to jednocześnie Mirador de los Muchachos. Kilka kroków dalej znajdują się formacje skalne objęte ochroną. Dalej można przejść szlakiem na punkty widokowe skąd widać całą Calderę – szczyty krater w dole.


DSC_0268.JPG




DSC_0315.JPG




DSC_0323.JPG




DSC_0238.JPG




DSC_0239.JPG



My wybraliśmy się szlakiem czerwonym prowadzącym szczytami, w stronę Pico de la Nieve. Z całego szlaku rozciąga się niesamowity widok na Calderę i resztę wyspy. Trafiliśmy akurat, że na niebie nie było absolutnie żadnej chmurki, nie było też wiatru więc słońce paliło niesamowicie. Szlak jest oznaczony, nie ma możliwości zejścia, jedyny minus to pościągane tabliczki informacyjne z nazwami szczytów/miejsc więc pomagała nam mapa w znalezieniu lokalizacji. Szlak nie jest wymagający, chyba mogę go porównać do przejścia z Kasprowego Wierchu do Przełęczy Liliowe, nie ma trudnych przejść, żadnych przepaści które mogłyby zatrzymać oddech. Na parkingu znajduje się punkt informacyjny gdzie można uzyskać informacje od pracownika Parku. My przyjechaliśmy rano i punkt był nieczynny, dopiero później był otwierany.


DSC_0245.JPG




DSC_0255.JPG




DSC_0266.JPG



Widok na cały krater wulkanu jest imponujący choć osobiście najlepszy jest z punktów widokowych na Roque de los Muchachos, potem idąc szlakiem widzi się praktycznie to samo co na początku tylko z innej perspektywy. Generalnie jeśli ktoś nie jest wielkim fanem chodzenia można poświęcić 20 minut żeby z Roque zejść na Pico Fuente Nueva ( 100 m różnicy wysokości) i z bliska zobaczyć jeden z wielu teleskopów. My wróciliśmy z powrotem tym samym szlakiem bo na Roque zostawiliśmy samochód.


DSC_0284.JPG




DSC_0293.JPG




DSC_0299.JPG




DSC_0271.JPG



Podsumowując sam szlak i widoki są powieleniem tego co widzi się z Roque de los Muchachos więc można sobie darować kilkugodzinny spacer jeśli liczy się na końcu na coś „spektakularnego”. My wybraliśmy ten szlak bo lubimy chodzić ;-) I tu jest podobna sytuacja co z Ruta de los Volcanes. Szlak zaczyna się na Roque de los Muchachos a kończy w zupełnie innym miejscu więc przy organizacji wypadu jeśli ktoś chce naprawdę przejść cały czerwony szlak to trzeba kombinować z transportem. Z tego co widziałam na Roque podjeżdżały busy/autobusy ale nie mam wiedzy jak często, skąd i za ile. Oczywiście w pobliżu nie ma żadnego sklepu więc zapas wody przy dłuższym trekkingu jest niezbędny.


DSC_0303.JPG




DSC_0305.JPG




DSC_0327.JPG



Po powrocie ze szlaku zjechaliśmy tą samą drogą na zachodnią część wyspy. Po całym dniu na słońcu zakręty przyprawiały mnie o mdłości, idzie naprawdę zwymiotować ;) Wracając do La Punta postanowiliśmy jeszcze zobaczyć plażę Playa de la Veta, którą polecił nam nasz gospodarz. Zapewniał że jest super, super piasek, żadnych turystów i że jest to jego ulubiona. Droga na nią zakrętami nie ustępowała tej na Roque, wiodła najpierw wioskami a potem plantacjami bananów, cały czas w dół. Dojechaliśmy do momentu gdzie na drodze pojawił się znak że dalej już tylko samochodem z napędem 4x4 warto jechać.


DSC_0539.JPG



Zostawiliśmy samochód i dalej pieszo asfaltem w dół. Po kilkunastu metrach okazało się że są prowadzone roboty drogowe więc i tak droga dla samochodów była zamknięta. W pewnym momencie kończył się asfalt i ostatnia plantacja bananów i zaczęło się urwisko, w którym wytyczono szlak do zejścia na plażę. Sam widok mógł zniechęcić. Widać było ścieżkę, gdzieniegdzie z zamontowaną barierką. Skoro już zaliczyliśmy tyle zakrętów to schodzimy! Ścieżka diabelnie kręta, z luźnymi kamieniami, można było kilka razy skręcić nogę. Im niżej się schodziło i patrzyło w górę tymbardziej upewniałam się w przekonaniu że to bardzo zły pomysł.


DSC_0331.JPG




DSC_0332.JPG



Urwisko ciągnęło się pionowo w górę i miałam poczucie że zaraz coś mi spadnie na głowę. Ocean w dole tłukł o skały niemiłosiernie, aż trudno było uwierzyć że tam gdzieś ma być plaża!?!? Po szczęśliwym zejściu na sam dół okazało się że piasku nie ma a plaża to kamienie wielkości dyni i większe o które rozbijały się wściekłe fale. Do ścian urwiska przyklejone były coś a’la altanki oraz jaskinie z wstawionymi drzwiami. Zadziwiający widok.


DSC_0345.JPG




DSC_0358.JPG



Fale robiły ogromne wrażenie, usiedliśmy na murku przy jednej jaskini i gapiliśmy się na huczący ocean.


DSC_0359.JPG




DSC_0360.JPG



Po jakimś czasie nagle przy nas pojawił się tubylec! Jak on się tu znalazł?! Okazało się że mieszka w wiosce na górze, przyszedł tu do swojej jaskini, w plecaku miał dwa worki cementu bo w weekend planuje zrobić betonowe schodki do jaskini. Cooo????


mms_20161212_185118.jpg



Jaskinia jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, teraz opiekuje się nią 35 letni Hiszpan. Jaskinia to taka kawalerka z aneksem kuchennym, w środku jest łóżko małżeńskie oddzielone ścianką działową od reszty jaskini, jest szafa na ubrania, kuchnia w zabudowie z kuchenką gazową na butlę i lodówka, wydzielone miejsce na łazienkę, stół, krzesła, dystrybutor wina, bieżąca słodka woda w kranie i prąd. Prąd narazie na generator ale nasz Hiszpan planuje do wakacji wstawić solar słoneczny i ogólnie zacząć pozyskiwać prąd z siły oceanu. Oczywiście cały czas częstował nas winem własnej roboty. Przed jaskinią też wybetonował sobie zejście do oceanu gdzie zakłada tylko drabinkę do schodzenia do wody. Największe wrażenie zrobiła na mnie betoniarka… wszystko co jest w tej jaskini musiał na własnych plecach znosić po urwisku tu na dół. Betoniarkę znosił na dwa razy – najpierw bęben a potem resztę betoniarki. Okej, nie była to ogromna betoniarka, ale jak próbowałam ją podnieść to nawet nie drgnęła! Jest jedynym właścicielem betoniarki na dole urwiska, pozostali sąsiedzi pożyczali ją od niego jak chcieli sobie coś wyrównać przed jaskinią czy wymurować ;) Ogólnie jaskinie i altanki używane są w lato, wtedy z tego co nam opowiadał ludzie normalnie w nich mieszkają, on też z rodziną, albo zaprasza kolegów i sobie wędkują kilka dni, w zimie po pracy znosi tu potrzebne rzeczy a na weekendy zostaje żeby wykonać jakieś prace bo zawsze jest coś do ulepszenia.


DSC_0371.JPG




DSC_0375.JPG




DSC_0393.JPG



Ponieważ słońce zaszło za urwisko i robiło się ciemno pożegnaliśmy naszego uroczego Hiszpana i zaczęliśmy się wspinać w górę. Jeszcze tylko….. kilka zakrętów i byliśmy w domu.


DSC_0396.JPG




DSC_0399.JPG




DSC_0407.JPG




DSC_0409.JPG




DSC_0417.JPG



Oczywiście "złożyliśmy reklamację" u naszego gospodarza jeśli chodzi o plażę i piasek którego na Playa de la Veta nie było. Był w dużym szoku, pokazywał nam zdjęcia z telefonu plaży sprzed 2 tygodni - i faktycznie oprócz kamieni o które dzisiaj walił ocean był piasek, co prawda nie była to szeroka plaża ale była. Pokazaliśmy mu nagrania z telefonu z dzisiejszego dnia i nie mógł uwierzyć, śmiał się że udało nam się tam dojść :-)

Czwarty dzień spędziliśmy na południu wyspy. Samochodem pojechaliśmy do Fuencaliente i z tego miejsca weszliśmy na ostatni odcinek Ruta de los Volcanes. Szlak jest bardzo łagodny, praktycznie nigdzie nie trzeba się wspinać ;-)


DSC_0425.JPG




DSC_0427.JPG



Pierwsza niespodzianka – wejście na wulkan San Antonio jest płatny – 5 eur, darowaliśmy sobie i z powodu ceny i z powodu licznych autokarów stojących na parkingu przed wulkanem. Omijając ten wulkan poszliśmy dalej szlakiem na wulkan Teneguia.


DSC_0444.JPG





Dodaj Komentarz

Komentarze (5)

metia 12 grudnia 2016 22:32 Odpowiedz
Poziom ekscytacji przed lutowym wyjazdem na La Palmę właśnie wzrósł mi 100 razy.Dzięki za tę relację!
startaczerr 13 grudnia 2016 18:39 Odpowiedz
Jakbyś miała jakieś pytania, to służę pomocą : )
myca007 13 grudnia 2016 19:25 Odpowiedz
Świetna robota!Bardzo ciekawi mnie co polecacie z miejsc "poza trekkingowych". Liczę na mały wpis :)
myca007 15 grudnia 2016 21:16 Odpowiedz
Eh, mysle ze EasyJet powinien Wam odpalić parę biletów w gratisie za zachęcanie do odwiedzenia LaPalmy :D Dzięki!
rafadast 17 kwietnia 2019 09:38 Odpowiedz
Kiedy przylecieliścue na wyspę ? Jakie bylybtemperatury w dzień i nocy oraz oceanu?